Remanent biuro rachunkowe Lódź

Remanent to pojęcie związane z praktyką handlową. Jest to czynność mająca na celu najpierw zbadanie faktycznej ilości towarów posiadanych przez przedsiębiorstwo, a następnie uzgodnienie tego stanu z ilością wynikającą z odpowiednich dokumentów takich jak faktury, PZ-ki, raporty kasowe, oraz ze stanami w komputerowym programie handlowo-magazynowym.

Jeżeli w trakcie remanentu okaże się, że ilości są niezgodne, należy skorygować stan w systemach informatycznych poprzez wprowadzenie dodatkowych dokumentów ujawnienia i likwidacji towaru zgodnie z odpowiednimi przepisami prawa, bądź też regułami obowiązującymi w danym przedsiębiorstwie.

Pojęcie remanent jest często zamiennie stosowane z pojęciem inwentaryzacja lub spis z natury.

Dokument magazynowy zwany „Inwentaryzacja” musi być sporządzany w każdym roku, a dokładniej na jego końcu – przypada to na koniec roku obrachunkowego (najczęściej 31 grudnia). Oznacza to, iż inwentaryzacja będzie pokazywała ilość danych towarów na dzień sporządzenia inwentaryzacji.

W remanencie nie muszą występować tylko towary, które fizycznie znajdują się w sklepie lub magazynie, ale również należy ująć w nim towary, które zostały zakupione przez sprzedawce, ale nie zostały jeszcze dostarczone - sprzedawca musi je również uwzględnić w inwentaryzacji.

Remanent dotyczy w dużej mierze towarów handlowych, ale nie tylko. Ponieważ mogą to być również jeszcze niegotowe towary, a więc np. materiały, które służą do wyrobu danego towaru lub gotowe wyroby czy półwyroby.

W przepisach prawa (§ 27 ust. 1 rozporządzenia w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów) wypisane są te rzeczy, które mogą być ujęte w remanencie. Między innymi są to:

• towary handlowe,
• materiały (surowce) podstawowe i pomocnicze,
• półwyroby,
• produkcję w toku,
• wyroby gotowe,
• braki i odpady.

Dla wyjaśnienia ww. elementów, poniżej znajduje się ich szerszy opis (wyjaśnienie):

• Towary handlowe – to wyroby przeznaczone do sprzedaży w stanie nieprzerobionym
• Materiały podstawowe – to materiały, które w procesie produkcji lub przy świadczeniu usług stają się główną substancją gotowego wyrobu
• Materiały pomocnicze – to materiały niebędące materiałami podstawowymi, które są zużywane w związku z działalnością gospodarczą i bezpośrednio oddają wyrobowi swoje właściwości,
• Wyroby gotowe – to wyroby własnej produkcji, których proces przerobu został całkowicie zakończony
• Braki – to m.in. towary handlowe, które na skutek uszkodzenia lub zniszczenia w czasie transportu bądź magazynowania utraciły częściowo swą pierwotną wartość,
• Odpady – to materiały, które na skutek procesów technologicznych lub na skutek zniszczenia albo uszkodzenia utraciły całkowicie swą pierwotną wartość użytkową.

Obowiązkowe elementy danych jakie muszą znaleźć się w dokumencie spisu z natury (inwentaryzacja) to:

• imię i nazwisko przedsiębiorcy (nazwę firmy),
• datę sporządzenia,
• numer kolejny pozycji arkusza spisu z natury,
• szczegółowe określenie towaru i innych składników majątku,
• jednostkę miary,
• ilość materiałów i towarów wyliczoną w czasie spisu,
• cenę w złotych i groszach za jednostkę miary,
• wartość wynikającą z przemnożenia ilości towaru przez jego cenę jednostkową,
• łączną wartość spisu z natury,
• w razie wyksięgowania kosztu z KPiR w związku z jego nieopłaceniem w ustawowo przewidzianym terminie – wartość pomniejszenia, ze wskazaniem pozycji spisu z natury i pozycji w księdze, z którymi związane jest pomniejszenie,
• klauzulę „Spis zakończono na pozycji…”.
• podpisy osób sporządzających spis oraz podpis właściciela zakładu (wspólników).

Reguła podwójnego zapisu biuro rachunkowe Lódź

Reguła podwójnego zapisu – jedna z podstawowych zasad rachunkowości.

Zgodnie z nią, każda operacja gospodarcza jest ewidencjonowana na co najmniej dwóch różnych kontach, po dwóch różnych stronach i w identycznej wartości na stronach różnych kont (zapis jednakowy). Np. zakup towaru handlowego za gotówkę jest ewidencjonowany po stronie Ma konta "Kasa" (co odzwierciedla zmniejszenie się stanu gotówki) i po stronie Winien konta "Rozliczenie zakupu towarów" (dając informacje, że zakupiono i zapłacono za towary, ale bez informacji czy otrzymano te towary).

Dzięki stosowaniu tej reguły możliwe jest zachowanie zasady równowagi bilansowej, która zakłada że suma wartości wszystkich składników majątku jest równa sumie wartości źródeł ich finansowania.

Raport kasowy biuro rachunkowe Lódź

Raport kasowy (RK) – dokument księgowy stosowany w obrocie gotówkowym. Jest to dokument zbiorczy operacji kasowych w ciągu określonego okresu, potwierdzonych dokumentami:

• KP (kasa przyjmie) – pokwitowanie odbioru gotówki przez kasę firmy,
• KW (kasa wyda) – pokwitowanie wypłaty gotówki z kasy firmy.

Rachunkowość społeczna biuro rachunkowe Łódź

Rachunkowość społeczna – w ujęciu szerszym to dyscyplina statystyczno-ekonomiczna, która bada w sposób zintegrowany strumienie materialno-rzeczowe oraz strumienie finansowe w skali gospodarki narodowej. W ujęciu węższym jest to technika statystyczna, która obrazuje gospodarkę danego kraju w formie ilościowej.

Rachunkowość społeczna dzieli gospodarkę narodową na 4 sektory:

• I — ludność i gospodarstwa domowe
• II — przedsiębiorstwa;
• III — podmioty wchodzące w skład systemu budżetowego;
• IV — podmioty zagraniczne

W wyniku obliczeń dokonanych techniką rachunkowości społecznej powstaje wartość produktu społecznego, która może być wyrażona w produkcie krajowym brutto, produkcie narodowym brutto, produkcie narodowym netto oraz w dochodach osobistych.

Rachunkowość podatkowa biuro rachunkowe Lódź

Rachunkowość podatkowa – dotyczy ewidencji gospodarczej, która wynika z uregulowań prawa podatkowego i jego wpływu na księgi rachunkowe prowadzone zgodnie z prawem bilansowym.

Zajmuje się kalkulowaniem i ewidencjonowaniem podatków a także operacjami gospodarczymi potrzebnymi do ustalenia dochodów i obciążeń podatkowych związanych z działalności gospodarczej. Jej odbiorcą jest Urząd Skarbowy natomiast podmiotami są osoby fizyczne i spółki cywilne.

Rachunkowość funduszy inwestycyjnych biuro rachunkowe Lódź

Rachunkowość funduszy inwestycyjnych – szczególna forma rachunkowości wykonywanej w odniesieniu do funduszu inwestycyjnego.

Fundusz samodzielnie prowadzi księgi rachunkowe. Zasady wyceny i rachunkowości fundusz spisuje w 'polityce rachunkowości', której najistotniejsze elementy prezentowane są w prospekcie informacyjnym każdego funduszu oraz w rocznym (i półrocznym) sprawozdaniu finansowym.

Podstawowe przepisy wskazujące zasady rachunkowości:

• ustawa o rachunkowości (Ustawa z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości)
• szczególne przepisy, w których określono zasady rachunkowości funduszy inwestycyjnych (Rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 24 grudnia 2007 r. w sprawie szczególnych zasad rachunkowości funduszy inwestycyjnych).

Dodatkowo - niektóre specyficzne zasady rachunkowości funduszy inwestycyjnych wynikają wprost z Ustawy z dnia 27 maja 2004 r.o funduszach inwestycyjnych (Dz.U Nr 146 poz. 1546 ze zmianami)

Rachunkowość budżetowa biuro rachunkowe Lódź

Rachunkowość budżetowa – dotyczy jednostek sektora budżetowego i dostarcza informacji finansowych o wykonaniu poszczególnych budżetów, niezbędnych w procesach ich planowania, kontroli i analizy. Tworzy informacje niezbędne do ochrony i kontroli mienia publicznego oraz do rozliczania zarządzających tym mieniem z odpowiedzialności przed społeczeństwem.

Ten rodzaj rachunkowości wyróżnia ujednolicenie, wyrażone poprzez stosowanie:

• jednolitego planu kont
• takiej samej klasyfikacji budżetowej
• jednolitych zasad tworzenia sprawozdań finansowych.

Podmioty rachunkowości budżetowej:

• Jednostki budżetowe – metoda finansowania brutto: środki otrzymane z budżetu jednostki przeznaczają na swoje wydatki, a osiągnięte dochody odprowadzają do budżetu. Z końcem roku budżetowego do budżetu trafiają również otrzymane a niewykorzystane środki na wydatki.
• Samorządowe zakłady budżetowe – koszty swej działalności pokrywają z osiągniętych przychodów oraz otrzymanych dotacji (które w przypadku niewykorzystania należy zwrócić z końcem roku budżetowego). Zakłady rozliczają się z budżetem metodą finansowania netto, czyli poprzez wynik finansowy.
• Agencje wykonawcze – odprowadzają do budżetu nadwyżkę środków finansowych.
• Instytucje gospodarki budżetowej – koszty i zobowiązania pokrywają z uzyskanych przychodów.
• Fundusze celowe – ich przychody pochodzą ze środków publicznych, a koszty ponoszone są na realizację zadań publicznych.

Dochody budżetowe realizowane są przez urzędy skarbowe, wydziały finansowe jednostek samorządu i jednostki budżetowe; ujmuje się je na subkoncie 130-2 zakładowego planu kont. Z ewidencyjnego punktu widzenia oraz techniki realizacji dochodów budżetowych stosuje się podział dochodów na przypisane i nieprzypisane.

• Dochody przypisane – mają odzwierciedlenie w odpowiednim dokumencie; powodują wystąpienie należności z tytułu dochodów budżetowych oraz zwiększenie przychodów w ujęciu zgodnym z zasadą memoriałową.
• Dochody nieprzypisane – to wpływy z tytułu opłat za wykonane czynności, które nie są wpłacane na podstawie wcześniejszego udokumentowania.

Zrealizowane dochody jednostki państwowe odprowadzają na rachunek urzędu skarbowego, a samorządowe na rachunek jednostek samorządu terytorialnego. Zrealizowane dochody przeksięgowuje się na podstawie okresowych sprawozdań Rb-27 lub Rb-27S.

Wydatkiem budżetowym jest każda kwota podjęta z rachunku bieżącego (subkonto 130-1 zakładowego planu kont), niezależnie od jej przeznaczenia. Wyjątek stanowią środki przekazywane dysponentom niższego stopnia. Każdy wydatek jest klasyfikowany zgodnie z klasyfikacją paragrafową, najczęściej w postaci kart wydatków. Suma dokonanych wydatków powinna być równa z otrzymaną z budżetu kwotą środków na wydatki oraz zgodna z sumą wydatków ujętą w planie wydatków budżetowych jednostki. Przekroczenie tej sumy oznaczałoby naruszenie dyscypliny finansów publicznych. Dokonanie nieplanowanych wydatków dopuszczalne jest jedynie w sytuacjach nadzwyczajnych – losowych.